Μνήμες

Κοιτάζω στην ανατολή
κι απο τις κοίτες των ματιών
κυλάει το ποτάμι
εκείνο που πλημμύρισε
του Πόντου το άγιο χώμα
Είν’το νερό του αλμυρό
απο τα τόσα δάκρυα
που αν ποτίσει τα βουνά
εκείνα θα θεριέψουν
που αν ποτίσει τα πουλιά
εκείνα θα πετάξουν
να πάνε εκεί στα μακρινά
τα όμορφα παρχάρια
που τα λουλούδια μοναχά
έμειναν να ανθίζουν

Εκεί, στις όχθες των ματιών
της Τρίχας το γεφύρι.
Τραντέλληνες το έχτισαν
για να περνούν οι μνήμες
μέσα στα βάθη της καρδιάς
να μένουν να φωλιάζουν...

Σοφία Μαρωνίδη