Λόγια

Είναι τα φύλλα

στον αέρα που τα λένε

Βροχής σταγόνες

που δροσίζουν τη ζωή

Λέξεις φωτιές 

που τα χείλη σου τα καίνε

και φυλακίζουν την καρδιά μου σε κελλί

Λόγια που χάνονται θαρρώ

στης λήθης τον αέρα

Λέξεις που πιάνονται μαζί

και στήνουνε χορό

Αληθινά και ψεύτικα

που τά’χες φυλαγμένα

και ζωγραφίζουν τη ζωή

στης μνήμης το κενό

Είναι λουλούδια

που ανθίζουν στα παρτέρια

Λόγια μαχαίρια

με ματώνουν και πονώ

Κομπολογάκι

είναι στου φτωχού τα χέρια

και του μετράνε της ζωής του τον καημό

Σοφία Μαρωνίδη