Γουστάρω την παλιοζωή
που απο το βράδυ ως το πρωί
σκλάβο της με κρατάει
Κι όταν ο ήλιος το πρωί
με χρυσαφένια ανατολή
ξανά με χαιρετάει
Γουστάρω τ’αυτοκίνητο
να μένει εκεί ακίνητο
τα πόδια μου να τρέχουν
Όταν όλες οι γκόμενες
οι πρώην κι οι επόμενες
περνούν και με προσέχουν
Γουστάρω κόκκινο κρασί
φίλους στην παραλιακή
ούζο και μεζεδάκι
Να παίζει το σαξόφωνο
ν’ακούω στο ραδιόφωνο
ροκιές και Χατζηδάκη
Γουστάρω τα μικρόβια
που όμηρο ισόβια
μ’έχουνε δικασμένο
Τους φίλαθλους στο γήπεδο
που έχουν άλλο επίπεδο
κι ας μ’έχουνε γραμμένο
Γουστάρω τους πολιτικούς
που δεν μπορώ χωρίς αυτούς
το ψέμμα να εκτιμήσω
Ακόμη και τα λάθη σου
που μ’έκανε η αγάπη σου
κι αυτά να τ’αγαπήσω
Μικρομεσαίους και φτωχούς
τους εγουστάρω και αυτους
γιατί είναι η Ελλάδα
Που την αγάπησα πολύ
γιατί έχει δόξα και τιμή
και χρόνια ζαλάδα!
Σοφία Μαρωνίδη
Σοφία Μαρωνίδη
