Μεγάλωσε ο φόβος μας, πιότερο από τέρας..
Μεγάλος τρόμος έγινε.. σκιάζει τη ζωή μας,
που μαύρο ρούχο είναι πια,
στενάχωρα ραμένο.
Ο πόνος, μας το έσχισε
κι η λύπη το μπαλώνει.
Η ελπίδα μας κουράστηκε το μίσος να παλεύει..
Ότι κι αν έχει να μας πει,
κανείς δεν την πιστεύει.
Τι να τα κάνω τ'άρματα
που αύριο θα παρελάσουν;
Από αόρατους εχθρούς, πως θα μας λευτερώσουν;
κι αυτή την περηφάνια μας, μπορούν να τη στυλώσουν;
Όχι! δε θέλω πια να δω
πολέμου απομεινάρια..
Θέλω έναν κόσμο ΕΛΕΥΘΕΡΟ
με ίσες ευκαιρίες!
Να μην πωλείται η ζωή σαν σκλάβα στα παζάρια
Να μην πληρώνουν τα παιδιά
του μίσους αμαρτίες..
Σοφία Μαρωνίδη
