Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015
Μέρα βροχερή ...
Μέσα απο το αυτοκίνητο και εκ του ασφαλούς, έκανα χάζι τις σταγόνες, που συνηθίζουν πότε να πέφτουν απευθείας στο έδαφος και πότε να κρέμονται πρώτα απ'τα κλαριά και απο τα φύλλα, κάνοντας πιο θεαματική την πτώση τους..
Όμως τούτες οι σταγόνες, δεν φάνηκε να κουβαλάνε τη χαρά του φθινοπώρου...
Μια θλίψη μου φανέρωσε η διαφάνειά τους, φτάνοντας τη μελαγχολία στα όρια του συναγερμού ..
΄Ανοιξα το ραδιόφωνο για να νικήσω την ανησυχία μου, ακούγοντας μουσική ... όμως: " Μακελειό"... ήταν η λέξη η τόσο συνηθισμένη πιά, που έφτασε πρώτη στα αυτιά μου...
Πλέον, τα δάκρυα αυτής της βροχής, κυλούσαν μέσα και απο τα δικά μου μάτια...
Είχε το λόγο του λοιπόν να κλαίει ο ουρανός...
....και πώς να μην κλάψει, όταν βλέπει αυτά που γίνονται εδώ κάτω....
Γοερό το κλάμα του...Συγκλονισμένος και θυμωμένος συνάμα...
Θαρρείς πως θέλησε να ξεπλύνει τη γή, απο τον πόνο...
Θαρρείς πως θέλησε να πνίξει το άδικο του κόσμου, μέσα στα δάκρυά του...
-Δεν αντέχει άλλες πληγές η γη ετούτη.....
-Δε θέλει να ποτίζεται πια με αίμα.. γιατί το αίμα μίσος συντηρεί κι άλλες πληγές ανοίγει....
-Μην πολεμάτε άνθρωποι και μη σκοτώνεστε... Αυτή η γη φτάνει για όλους.. μα σε κανέναν δεν ανήκει...
σείς, όλοι θα φύγετε, μα εκείνη εδώ θα μείνει..
Μέρα βροχερή ...
Μέσα απο το αυτοκίνητο και εκ του ασφαλούς, έκανα χάζι τις σταγόνες, που συνηθίζουν πότε να πέφτουν απευθείας στο έδαφος και πότε να κρέμονται πρώτα απ'τα κλαριά και απο τα φύλλα, κάνοντας πιο θεαματική την πτώση τους..
Όμως τούτες οι σταγόνες, δεν φάνηκε να κουβαλάνε τη χαρά του φθινοπώρου...
Μια θλίψη μου φανέρωσε η διαφάνειά τους, φτάνοντας τη μελαγχολία στα όρια του συναγερμού ..
΄Ανοιξα το ραδιόφωνο για να νικήσω την ανησυχία μου, ακούγοντας μουσική ... όμως: " Μακελειό"... ήταν η λέξη η τόσο συνηθισμένη πιά, που έφτασε πρώτη στα αυτιά μου...
Πλέον, τα δάκρυα αυτής της βροχής, κυλούσαν μέσα και απο τα δικά μου μάτια...
Είχε το λόγο του λοιπόν να κλαίει ο ουρανός...
....και πώς να μην κλάψει, όταν βλέπει αυτά που γίνονται εδώ κάτω....
Γοερό το κλάμα του...Συγκλονισμένος και θυμωμένος συνάμα...
Θαρρείς πως θέλησε να ξεπλύνει τη γή, απο τον πόνο...
Θαρρείς πως θέλησε να πνίξει το άδικο του κόσμου, μέσα στα δάκρυά του...
-Δεν αντέχει άλλες πληγές η γη ετούτη.....
-Δε θέλει να ποτίζεται πια με αίμα.. γιατί το αίμα μίσος συντηρεί κι άλλες πληγές ανοίγει....
-Μην πολεμάτε άνθρωποι και μη σκοτώνεστε... Αυτή η γη φτάνει για όλους.. μα σε κανέναν δεν ανήκει...
σείς, όλοι θα φύγετε, μα εκείνη εδώ θα μείνει..
Αυτά είπε ο ουρανός και κλείστηκε στα σύννεφα λυπημένος.....
Σοφία Μαρωνίδη
