Ο Γιάννης

Το πιο ισχυρό όπλο που είχε, ήταν η ζωή του...
μα κάπου σ'ένα βουνό, την παρέδωσε στο χάρο 
που ήταν πιο έμπειρος ...αντάρτης απο κείνον...

Ο Γιάννης δέκα οχτώ χρονών

σαν τα νερά ήταν τα κρύα

κι αγάπησε μιά κοπελιά

Tη λέγανε Ελευθερία

Μαζί της έκανε όνειρα

και ήθελε μ’αυτήν να ζήσει

Τον Έρωτά της να χαρεί

παιδιά πολλά να αποχτήσει

Μα ένα χέρι δυνατό

με βία τον πήρε μακριά

και πόνεσε και μάτωσε

της κοπελιάς του η καρδιά

Η μάνα του εσπάραζε

κι αντιλαλούσε το βουνό,

όταν ο Γιάννης έκλαιγε

και τραγουδούσε τον καημό

Μα κάποια μέρα σκοτεινή

το κλάμα του σταμάτησε

Ήτανε νέος ήταν παιδί

και το βουνό εδάκρυσε

Σαν έμαθε η κοπελιά

πως χάθηκε το παλληκάρι,

έκανε σκάλα τα μαλλιά

κι έφτασε μέχρι το φεγγάρι

Εκεί ψηλά είδε τον Γιάννη

πατέρα νά’χει τον ουρανό

Τού’πε κοιμήσου παλληκάρι

η Ελευθερία είναι εδώ

[ Για τον θείο μου που δεν γνώρισα ποτέ ]

Σοφία Μαρωνίδη