Βροχή



Η βροχή επιμένει...
Νιώθω πως κάτι θέλει να μου πεί!
Σήμερα, δεν θέλει να με κρατήσει μέσα..
μα κι εγώ, δεν θα την κρατήσω έξω.. 
Την ακούω που με φωνάζει, να βγώ να τη συναντήσω! 
Ναι, θα βγώ.. έτσι, χωρίς ομπρέλα!
Να αφήσω την αλήθεια της, να λούσει το ψέμμα και τα μαλλιά μου! 
Να την αφήσω, να κυλήσει στο πρόσωπό μου..
να πιώ απ'τη δροσιά της..
να ακούσω τον ήχο της..
να ανασάνω το άρωμά της.. 
Να θαυμάσω τις υπέροχες αντανακλάσεις, που δημιουργεί,
όπου απλώνει το σώμα της..
Να τη δώ να φοράει άνοιξη στη γή, καθώς θα την ξεδιψάει!
Να την αφήσω να μετατρέψει τη μελαγχολία της, σε χαρά,
σε ζωή, σε έρωτα! γιατί αυτά..είναι η βροχή..
Γιαυτό μας δίνεται στάλα στάλα!
Γιαυτό οι στάλες της είναι διάφανες!
 Θέλω να πιάσω αυτές τις στάλες και ..το νόημά τους!!! 

Σοφία Μαρωνίδη