Αυτό το σπίτι
το παλιό το ερειπωμένο
που τώρα ακούγεται
μονάχα η σιωπή
κάποτε άσπρο
με ασβέστη ήταν βαμμένο
και στην αυλή του
κατοικούσε η ζωή
Τόσοι νομάτοι
που η φτώχεια τους αρκούσε
μα δεν τους πάγωνε
ποτέ τους ο χιονιάς
Σαν το δεμάτι
η αγάπη τους κρατούσε
που δεν το σκόρπιζε
ακόμη κι ο βορριάς
Φωνές και γέλια
ήταν όλα στριμωγμένα
σε μία κάμαρη
που έσταζε η σκεπή
Με δυό κουρέλια
τα όνειρά τους σκεπασμένα
κάθε που νύχτωνε
τα κάναν προσευχή
Αυτό το σπίτι
το παλιό το ερειπωμένο
που τώρα είναι
τα παράθυρα κλειστά
τόσοι νομάτοι
στην καρδιά τό’χουν δεμένο
μα η ζωή τους
έχει κλέψει τα κλειδιά
Σοφία Μαρωνίδη
Σοφία Μαρωνίδη
