Θυμάμαι
Την όμορφη παλιά μας γειτονιά
όταν μικρά παιδιά είμασταν ακόμη
Που ήταν τα σπίτια όλα χαμηλά
μικροί και χωματένιοι ήταν οι δρόμοι
Θυμάμαι
Καπνός να βγαίνει απο τις καμινάδες
στο τζάκι όλοι τριγύρω απ’τη φωτιά
Μεγάλα παραμύθια οι γιαγιάδες
να λένε στα εγγόνια τους παλιά
Γυναίκες μέσα στην αυλή να πλένουν
με το ραδιόφωνο ανοιχτό για συντροφιά
Το σούρουπο στην πόρτα να προσμένουν
τους άντρες που γυρνάνε απ’τη δουλειά
Θυμάμαι
Τα βράδια στα νυχτέρια όλοι οι φίλοι
μ’αστεία να περνάνε τον καιρό
κι η Παναγιά μας μέσα απ’το καντήλι
να ευλογεί το κάθε σπιτικό
Τη μάνα να ζυμώνει και να πλέκει
να είναι η αγκαλιά της ανοιχτή
και τον πατέρα ιστορίες να μας λέει
που έζησε στη μαύρη κατοχή
Θυμάμαι
Παιδιά να τρέχουν μέσα στα σοκάκια
να παίζουν μπάλα γκάζες και κρυφτό
με μπαλωμένα παντελόνια και σακάκια
και την ορμή της νιότης αρχηγό
Μέσ’το σχολειό στα ξύλινα θρανία
τον δάσκαλο που έβλεπε περιχαρής
να γράφουμε εμείς καλλιγραφία
με πένα και μελάνι εποχής
Θυμάμαι
Όταν ο έρωτας μας έκλεισε το μάτι
κι εμείς παιδιά αθώα τρυφερά
μπήκαμε στο κρυφό του μονοπάτι
και δώσαμε τα πρώτα μας φιλιά
Τον κόσμο που στη φτώχεια του σοφός
την περηφάνεια μας κατάφερε να σώσει
Και ο Θεός φτωχός ήταν κι αυτός
μόνο αγάπη είχε να μας δώσει
Θυμάμαι
Εκείνα τη ζωή μου που ορίσαν
απο τα χρόνια τα παλιά τα παιδικά μου
Κι αυτούς που στην καρδιά μου ξεχωρίσαν
και θά’χουν πάντα θέση στα όνειρά μου
Σοφία Μαρωνίδη
Σοφία Μαρωνίδη
