Μνήμη μου

Ω! Μνήμη μου! 
Μη με εγκαταλείπεις!
Μη φεύγεις...
Μην αφήνεις τόπο στη μοναξιά μου...
Συ και η γνώση, βαριά κληρονομιά του νού!
Άσε την πόρτα ανοιχτή,
να μπαινοβγαίνει η ψυχή μου!
Κι αν είναι να σβήσεις,
σβήσε τα στενάχωρα,τα φιλικά της θλίψης...
Άσε τα ανοιχτά, τα χρωματιστά τοπία της ζωής μου!
Άσε τα μονοπάτια που αντάμα με τον έρωτα περπάτησα
Άσε τις μυρωδιές της Άνοιξης,
τα λόγια ανθρώπων που πολύ αγάπησα
και τις μορφές
Τις μορφές που τόσο περίτεχνα ζωγράφισες
στης ζωής μου τον καμβά!
Άσε με να μελετώ τα χρόνια που είναι πίσω μου, η σκιά μου!
Τα παιδικά, τα εφηβικά, τα νιάτα και τα γηρατειά μου...
Τα γηρατειά, που θέλουν μακριά μου να σε διώξουν...
Μα μην τ'ακούς, καμώματα θέλουν συνέχεια να μου κάνουν...
Ω! μνήμη μου!
Παρέα στη σιωπή μου!
Μείνε! Μείνε και γώ θα στο χρωστώ,
στην άλλη τη ζωή μου!

Σοφία Μαρωνίδη