Αχ! και να μπορούσα
τη ζωή να ζούσα
δίχως στενοχώρια
και χωρίς καημό
Θάρρος ν’ αποκτήσω
να λιθοβολήσω
τ’ άδικο του κόσμου
κι όλο το κακό
Όνειρα να κάνω
και δουλειά να πιάνω
με χαρά και γέλιο
κάθε πρωινό
Κι όσους με πληγώσαν
κι άδικο μου δώσαν
να τους συγχωρήσω
για να λυτρωθώ
Στο φιλί να λιώνω
έρωτα να νιώθω
και να μην πεθάνω
άμα προδοθώ
Όταν πρέπει ακόμη
για να πω συγνώμη
να τονε νικήσω
τον εγωισμό
Και στο τρένο επάνω
πέτρα να την κάνω
την καρδιά σε κάθε
αποχωρισμό
Το αίσθημα να ορίζω
πλάτη να γυρίζω
σ’ ότι με τραβάει
κι είναι πονηρό
Τα αυτιά να κλείνω
φράγκο να μη δίνω
σ’ ότι είν’ ανυπόφορα
βασανιστικό
Στην αχαριστία
νά’χω αδιαφορία
και να εκτιμάω
πάντα το καλό
Για τα μεγαλεία
να μήν δίνω μία
Την ανθρώπινη αξία
νά’χω ιδανικό
Όρους μη ζητήσω
τη ζωή να ζήσω
νά’μαι στο παιχνίδι
σαν παιδί μικρό
Όλα τα πιό πάνω
αν μπορώ να κάνω
θά’μαι πλάσμα τέλειο
και μοναδικό!
Σοφία Μαρωνίδη
Σοφία Μαρωνίδη
